قهرمانی به نام سکینه
تولد: سوم مردادماه سال ۱۳۳۹
شهادت: بیست و نهم فروردین ماه سال ۱۳۶۷
در اثر سانحه ای در کودکی یک پای خود را از دست داد. پدر خانواده زمانی که سکینه کودکی نوپا بود رخت از جهان برکشید و مادر خانواده برای گذران زندگی مجبور شد بیرون از خانه کار کند.مسئولیتِ برادر ها و خواهر کوچک تر بر روی دوشِ سکینه، سنگینی می کرد ولی دختر قهرمانِ داستان ما به تمامِ امور منزل می رسید و معلولیت و سن و سال کم باعث نمی شد لحظه ای از تلاش دست بردارد. سکینه علاقه ی فراوانی به درس داشت و بسیار باهوش بود و تا کلاس پنجم درس خوانده بود ولی بواسطه ی مسئولیت های فراوانش قادر به ادامه ی تحصیل نبود .او آرزوی پزشک شدنِ برادر کوچکش را در دل می پرورید و مدام برادرها و خواهرش را به ادامه ی تحصیل تشویق می کرد.سکینه دختری هنرمند بود و از همان کودکی به قالیبافی و خیاطی و بافتنی علاقه نشان می داد.در کنار رسیدگی به امور منزل و درسِ بچه ها، شروع به بافتن قالی و خیاطی کرد.
او دختری بسیار محجبه بود و علاقه ی شدیدی به انقلاب اسلامی و امام خمینی ره داشت. بعد از انقلاب و همزمان با جنگ سکینه ی جوانِ ما، در بیمارستان امام خمینی اردبیل به صورت خودجوش و بسیجی وار ،کاری جهادی آغاز کرد .او در زیر زمین بیمارستان، شروع به خیاطی برای جبهه های حق علیه باطل نمود.در کنار خیاطی برای رزمنده ها ،کلاه و شال گردنِ بافتنی، می بافت.دوستانِ سکینه او را فردی شوخ طبع و صادق و مهربان و مدیری کارآمد معرفی می کنند. او در هر امرِ جهادی که وارد می شد افرادِ زیادی را بسیج می کرد تا برای انقلاب و دفاع مقدس قدمی بردارند.
در فروردین ماه سال ۱۳۶۷ عازم تهران شد تا به پزشک معالج خود مراجعه کند . قرار بود برایش خواستگار بیاید مادرش گفت وقتی از سفر برگشتی قرارِ خواستگاری را خواهیم گذاشت. سکینه گفت :مادر… من دیگر ازین سفر باز نخواهم گشت….انگار می دانست قرار است آسمانی شود.
در سحرگاهِ آن حادثه ی غمبار در بمباران منطقه ی خانی آباد قدیم تهران، همراه با خانواده ی عموی نازنینش در سن ۲۸ سالگی به شهادت رسید.
دیدگاهتان را بنویسید